مجله تحقیقات سلامت در جامعه

مقدمه و هدف: دیابت یکی از مهم ترین مشکلات بهداشتی و شایع ترین بیماری مزمن متابولیک در جهان است. اجرای برنامه خودمراقبتی موجب بهبود نحوه مراقبت و کیفیت زندگی بیماران دیابتی می شود. این مطالعه با هدف تعیین اثر آموزش بر ارتقای خود مراقبتی در بیماران دیابتی نوع 2 تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی روستایی شهرستان نور انجام شده است.
روش کار: مطالعه از نوع مداخله ای و تجربی بوده است. حجم نمونه تعداد 200 بیمار دیابتی جمعیت روستایی نور در دو گروه مورد و شاهد بوده است. ابزار مطالعه پرسشنامه خودمراقبتی در 4 حیطه ورزش، مراقبت از پا، نحوه مصرف دارو و تزریق انسولین می باشد. در ابتدا پرسشنامه پیش آزمون از نمونه ها گرفته شد و پس از آن مداخله آموزشی به روش آموزش تلفیقی صورت گرفت. 8 هفته پس از آن نیز، پرسشنامه پس از آزمون تکمیل شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 20 آنالیز شده است.
یافته ها: میانگین نمرات آگاهی در گروه مورد 944/2 و در گروه شاهد 244/2 بوده است. همچنین بین ویژگی جمعیت شناختی سن، جنس، سواد و ارتقای خودمراقبتی در هر دو گروه ارتباط معنی داری وجود داشته است. اما همبستگی معنی داری بین تأثیر شغل و ارتقای خود مراقبتی در دو گروه مشاهده نگردید.
نتیجه گیری: این مطالعه اهمیت آموزش مستمر و تلفیقی را جهت ارتقای خودمراقبتی بیماران دیابتی نوع 2 نشان می دهد. بنابراین باید بر برنامه های آموزشی گوناگون که سبب افزایش آگاهی بیماران می گردد، تأکید نمود؛ زیرا افزایش آگاهی سبب بهبودی نگرش و عملکرد نیز خواهد شد.