چکیده: (54 مشاهده)
مقدمه و هدف: وابستگی به مواد افیونی در زنان اثرات جسمی و روانی به مراتب بیشتری نسبت به مردان دارد . از این رو توجه به درمان این وابستگی و کاهش آثار مخرب آن ضروری به نظر می رسد. بر این اساس هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثربخشی درمان هیجانمدار بر تحمل آشفتگی و احساس تنهایی در زنان وابسته به مواد افیونی است.
روش کار: تحقیق حاضر از نوع آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان وابسته به مواد افیونی مراجعهکننده به مراکز ترک اعتیاد شهر اهواز در سال 1402 بودند. با توجه به هدف پژوهش، نمونه آماری از میان جامعه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با توجه به ملاک های ورود و خروج، تعداد 30 نفر انتخاب شد و به طور تصادف در گروه های آزمایش (درمان هیجانمدار) و گواه، گمارش شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و مقیاس تجدیدنظرشده احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) بودند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان هیجانمدار برگرفته از بسته درمانی (گلر و گرینبرگ، 2012) قرار گرفت و گروه گواه نیز طی این زمان آموزشی را دریافت نکردند. برای آزمون فرضیهها از تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل دادههای پژوهش از نرمافزار کامپیوتری SPSS نسخه 27 استفاده شد.
یافتهها: نتایج تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که اثربخشی درمان هیجانمدار تأثیر آماری معناداری در سطح اطمینان 99 درصد بر متغیرها داشته است. به طور خاص، برای متغیر تحمل آشفتگی، تفاضل میانگینها در پس آزمون برابر با 8 و اندازه اثر مداخله برابر با 28 درصد (28/0η²=) افزایش را نشان داد؛ و برای احساس تنهایی نیز تفاضل میانگینها برابر با 66/7 و اندازه اثر مداخله برابر با 27 درصد(27/0η²=) به دست آمد. این تأثیرات در سطح 003/0= α معنادار بود. علاوه بر این، اثربخشی مداخله در مرحلهی پیگیری با اطمینان آماری 99 درصد 001/0= α تداوم داشته است.
نتیجه گیری: بر اساس آنچه حاصل شد، می توان اذعان نمود که توجه به هیجان و تقویت مهارت های هیجانی افراد می تواند برای بهبود زنان وابسته به مواد افیونی یاری دهنده باشد. بر همین اساس آموزش زنان وابسته به مواد افیونی اثربخش خواهد بود.
روش کار: تحقیق حاضر از نوع آزمایشی با پیش آزمون- پس آزمون و پیگیری است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه زنان وابسته به مواد افیونی مراجعهکننده به مراکز ترک اعتیاد شهر اهواز در سال 1402 بودند. با توجه به هدف پژوهش، نمونه آماری از میان جامعه مورد نظر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند با توجه به ملاک های ورود و خروج، تعداد 30 نفر انتخاب شد و به طور تصادف در گروه های آزمایش (درمان هیجانمدار) و گواه، گمارش شدند. ابزارهای جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر (2005) و مقیاس تجدیدنظرشده احساس تنهایی راسل و همکاران (1980) بودند. گروه آزمایش طی 8 جلسه 90 دقیقه ای تحت درمان هیجانمدار برگرفته از بسته درمانی (گلر و گرینبرگ، 2012) قرار گرفت و گروه گواه نیز طی این زمان آموزشی را دریافت نکردند. برای آزمون فرضیهها از تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل دادههای پژوهش از نرمافزار کامپیوتری SPSS نسخه 27 استفاده شد.
یافتهها: نتایج تحلیل واریانس مختلط با اندازهگیری مکرر و آزمون تعقیبی بنفرونی نشان داد که اثربخشی درمان هیجانمدار تأثیر آماری معناداری در سطح اطمینان 99 درصد بر متغیرها داشته است. به طور خاص، برای متغیر تحمل آشفتگی، تفاضل میانگینها در پس آزمون برابر با 8 و اندازه اثر مداخله برابر با 28 درصد (28/0η²=) افزایش را نشان داد؛ و برای احساس تنهایی نیز تفاضل میانگینها برابر با 66/7 و اندازه اثر مداخله برابر با 27 درصد(27/0η²=) به دست آمد. این تأثیرات در سطح 003/0= α معنادار بود. علاوه بر این، اثربخشی مداخله در مرحلهی پیگیری با اطمینان آماری 99 درصد 001/0= α تداوم داشته است.
نتیجه گیری: بر اساس آنچه حاصل شد، می توان اذعان نمود که توجه به هیجان و تقویت مهارت های هیجانی افراد می تواند برای بهبود زنان وابسته به مواد افیونی یاری دهنده باشد. بر همین اساس آموزش زنان وابسته به مواد افیونی اثربخش خواهد بود.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
