دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
چکیده: (271 مشاهده)
مقدمه و هدف: فلج مغزی همی‌پلژی، ناشی از آسیب مغزی در کودکی، منجر به ضعف عضلانی، کاهش دامنه حرکتی، اختلال تعادل و ناتوانی در فعالیت‌های روزمره می‌شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات پایدارسازی عصبی-عضلانی پویا بر برخی شاخص‌های آمادگی جسمانی و حرکتی کودکان فلج مغزی همی‌پلژی اسپاستیک بود.
روش کار: در این مطالعه نیمه‌تجربی، یست و چهار کودک (12-10ساله) مبتلا به فلج مغزی به صورت در دسترس انتخاب شدند سپس به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تخصیص یافتند. برنامه تمرین شامل هشت هفته و هر هفته سه جلسه 90 دقیقه‌ای بود. قبل و پس از هشت هفته تمرین، قد، وزن، دامنه حرکتی، میزان اسپاستیسیتی، سرعت راه رفتن و تعادل با نرم افزار spss-24 مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون شاپیروویلک جهت بررسی نرمال بودن داده‌ها، از آزمون‌های تحلیل کوواریانس و تی همبسته برای بررسی تفاوت بین‌گروهی و درون‌گروهی در شرایط نرمال و از آزمون‌های یومن‌ویتنی و ویلکاکسون برای بررسی تفاوت بین‌گروهی و درون‌گروهی در شرایط غیرنرمال استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان‌دهنده کاهش اسپاستیسیتی آرنج (01/0=p) و مچ (03/0=p)، بهبود تعادل عملکردی (001/0=p)، سرعت (001/0=p)، دامنه حرکتی آرنج (001/0=p) و مچ دست (001/0=p) بود. گروه تمرین بهبود معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل در متغیرهای اسپاستیسیتی آرنج (01/0=p)، بهبود تعادل عملکردی (001/0=p)، بهبود سرعت (04/0=p)، دامنه حرکتی آرنج (001/0=p) و مچ دست (001/0=p) نشان دادند.
نتیجه‌گیری: تمرینات پایدارسازی عصبی-عضلانی پویا قابلیت بهبود عملکرد را در کودکان مبتلا به همی‌پلژی دارد و باعث بهبود زندگی بی‌تحرک در این کودکان می‌شود. لذا استفاده از این نوع برنامه تمرینی به درمان‌گران درگیر با این بیماران پیشنهاد می‌شود.
روش کار: در این مطالعه نیمه‌تجربی، یست و چهار کودک (12-10ساله) مبتلا به فلج مغزی به صورت در دسترس انتخاب شدند سپس به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تمرین تخصیص یافتند. برنامه تمرین شامل هشت هفته و هر هفته سه جلسه 90 دقیقه‌ای بود. قبل و پس از هشت هفته تمرین، قد، وزن، دامنه حرکتی، میزان اسپاستیسیتی، سرعت راه رفتن و تعادل با نرم افزار spss-24 مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون شاپیروویلک جهت بررسی نرمال بودن داده‌ها، از آزمون‌های تحلیل کوواریانس و تی همبسته برای بررسی تفاوت بین‌گروهی و درون‌گروهی در شرایط نرمال و از آزمون‌های یومن‌ویتنی و ویلکاکسون برای بررسی تفاوت بین‌گروهی و درون‌گروهی در شرایط غیرنرمال استفاده شد.
یافته‌ها: نتایج نشان‌دهنده کاهش اسپاستیسیتی آرنج (01/0=p) و مچ (03/0=p)، بهبود تعادل عملکردی (001/0=p)، سرعت (001/0=p)، دامنه حرکتی آرنج (001/0=p) و مچ دست (001/0=p) بود. گروه تمرین بهبود معنی‌داری در مقایسه با گروه کنترل در متغیرهای اسپاستیسیتی آرنج (01/0=p)، بهبود تعادل عملکردی (001/0=p)، بهبود سرعت (04/0=p)، دامنه حرکتی آرنج (001/0=p) و مچ دست (001/0=p) نشان دادند.
نتیجه‌گیری: تمرینات پایدارسازی عصبی-عضلانی پویا قابلیت بهبود عملکرد را در کودکان مبتلا به همی‌پلژی دارد و باعث بهبود زندگی بی‌تحرک در این کودکان می‌شود. لذا استفاده از این نوع برنامه تمرینی به درمان‌گران درگیر با این بیماران پیشنهاد می‌شود.
واژه‌های کلیدی: تمرینات پایدارسازی عصبی عضلانی پویا، تعادل، سرعت، دامنه حرکتی، فلج مغزی همی‌پلژی اسپاستیک
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
کودکان
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
