مجله تحقیقات سلامت در جامعه

مقدمه و هدف: در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ، عوامل روان­شناختی مانند شفقت به خود و خودکارآمدی می­ توانند با کاهش فشار روانی و افزایش رفتارهای سلامت، کیفیت زندگی را بهبود بخشند. هدف این پژوهش بررسی نقش میانجی خودکارآمدی در رابطه بین مؤلفه‌های مثبت و منفی شفقت به خود و کیفیت زندگی بیماران دیابت نوع ۲ بود.
روش‌ کار:پژوهش حاضر  توصیفی-همبستگی از نوع مدل­ معادلات ساختاری بود. 250 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 به صورت هدفمند از بیمارستان امام سجاد(ع) تبریز در سال1403 انتخاب شدند. ابزارها شامل  پرسشنامه کیفیت زندگی WHO (1998) ، شفقت به خود Wang و همکاران (2022) و خودکارآمدی مرتبط با مدیریت دیابت Evaggelia Fappa  (2016) جمع­ آوری و با روش ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل مسیر  به کمک نرم­افزارهای SPSS و  AMOS  تحلیل شدند.
یافته‌ها:نتایج نشان داد مسیرهای مستقیم ابعاد مثبت شفقت به خود به خودکارآمدی(0/39)،  خودکارآمدی به کیفیت زندگی (0/62)، ابعاد مثبت شفقت به خود به کیفیت زندگی(0/17) و ابعادمنفی شفقت به خود به کیفیت زندگی (0/19-= β) معنی­دار بود. هم­چنین  مسیر غیرمستقیم بین ابعاد مثبت شفقت به خود و کیفیت زندگی از طریق خودکارآمدی معنی­ دار بود (0/24).شاخص ­های برازش در سطح مطلوبی قرار بودند (0/97 =CFI ،  0/96 =NLI ، 0/06= RMSEA).
نتیجه گیری: تقویت مولفه ­های مثبت شفقت به خود و باور به خودکارآمدی می ­تواند راهبردی موثر برای ارتقاء کیفیت زندگی بیماران دیابت نوع 2 باشد. طراحی مداخلات آموزشی مبتنی بر شفقت به خود در کنار درمان­ های روان­ شناختی توصیه می ­گردد.