دانشکده ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
چکیده: (59 مشاهده)
مقدمه و هدف: دیابت نوع دو یکی از شایعترین بیماریهای مزمن است که علاوه بر مشکلات جسمانی، تأثیرات روانشناختی نیز دارد. هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی طرحوارهدرمانی مبتنی بر ذهنیت با و بدون آموزش شفقت به خود بر طرحوارههای هیجانی، ادراک خود و هموگلوبین گلیکوزیله بیماران دیابتی نوع دو بود.
روش کار: این مطالعه نیمهآزمایشی با طراحی پیشآزمون–پسآزمون در نیمه دوم سال 1403 انجام شد. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به دیابت نوع دو شهرستان مشهد بودند. 36 فرد واجد شرایط بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار گرفتند.مداخلات درمانی شامل 10 جلسه هفتگی بر اساس پروتکل طرحوارهدرمانی و آموزش شفقت به خود ارائه شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طرحوارههای هیجانی لیهی، پرسشنامه خودادراکی شوستروم، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر و آزمایش HbA1C برای سنجش وضعیت هیجانی، ادراک خود، سلامت روان و کنترل قند خون بیماران بود. دادهها با تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بنفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 26 بررسی شدند و سطح معنیداری ۰/۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین(انحراف معیار) سنی شرکت کنندگان ( 6/9) 61/33 و ترکیب جنسیتی 75% زن و 25% مرد بود. نتایج نشان داد که هر دو مداخله موجب بهبود معنادار طرحوارههای هیجانی (05/0P<، 39/8F=، 11/0η²=)، افزایش ادراک خود (05/0P<، 03/06F=، 13/0η²=) و کاهش شاخص قند خون (05/0P<، 30/7F=، 15/0η²=) شدند. همچنین نتایج نشان داد گروه طرحوارهدرمانی همراه با آموزش شفقت به خود نسبت به طرحوارهدرمانی تنها بدلیل اختلاف میانگین بالاتر، بهبود بیشتری دارد (05/0P<).
نتیجه گیری: آموزش شفقت به خود میتواند اثربخشی طرحوارهدرمانی را در بهبود وضعیت روانشناختی و جسمانی بیماران دیابتی نوع دو افزایش دهد.
روش کار: این مطالعه نیمهآزمایشی با طراحی پیشآزمون–پسآزمون در نیمه دوم سال 1403 انجام شد. جامعه آماری شامل افراد مبتلا به دیابت نوع دو شهرستان مشهد بودند. 36 فرد واجد شرایط بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار گرفتند.مداخلات درمانی شامل 10 جلسه هفتگی بر اساس پروتکل طرحوارهدرمانی و آموزش شفقت به خود ارائه شد. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه طرحوارههای هیجانی لیهی، پرسشنامه خودادراکی شوستروم، پرسشنامه سلامت عمومی گلدبرگ و هیلر و آزمایش HbA1C برای سنجش وضعیت هیجانی، ادراک خود، سلامت روان و کنترل قند خون بیماران بود. دادهها با تحلیل کوواریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی بنفرونی در نرم افزار SPSS نسخه 26 بررسی شدند و سطح معنیداری ۰/۰۵ در نظر گرفته شد.
یافته ها: میانگین(انحراف معیار) سنی شرکت کنندگان ( 6/9) 61/33 و ترکیب جنسیتی 75% زن و 25% مرد بود. نتایج نشان داد که هر دو مداخله موجب بهبود معنادار طرحوارههای هیجانی (05/0P<، 39/8F=، 11/0η²=)، افزایش ادراک خود (05/0P<، 03/06F=، 13/0η²=) و کاهش شاخص قند خون (05/0P<، 30/7F=، 15/0η²=) شدند. همچنین نتایج نشان داد گروه طرحوارهدرمانی همراه با آموزش شفقت به خود نسبت به طرحوارهدرمانی تنها بدلیل اختلاف میانگین بالاتر، بهبود بیشتری دارد (05/0P<).
نتیجه گیری: آموزش شفقت به خود میتواند اثربخشی طرحوارهدرمانی را در بهبود وضعیت روانشناختی و جسمانی بیماران دیابتی نوع دو افزایش دهد.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
روانشناسی
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
