مجله تحقیقات سلامت در جامعه

مقدمه و هدف: با وجود نقش مهم مراقبان سلامت در شکل‌گیری رفتارهای بهداشتی جامعه، فرسودگی شغلی در ابعاد خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و درگیری در این مشاغل بالا است. مطالعه‌ی حاضر با هدف بررسی تأثیر آموزش مهارت‌های ارتباطی بر فرسودگی شغلی مراقبان سلامت شاغل در مراکز جامع سنندج انجام شده است.

روش کار: این مطالعه‌ی تجربی در سال 1397 در شهر سنندج واقع در غرب ایران انجام شد. 132 نفر به‌روش سرشماری و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمون (66 نفر) و گروه کنترل (66) قرارگرفتند. ابزار گردآوری ‏داده ها شامل مشخصات دموگرافیک و پرسش‌نامه‌ی 25سؤالی فرسودگی شغلی مسلش بود. آموزش در گروه آزمون در ده جلسه یک ونیم ساعته (در هر هفته دو جلسه) به‌صورت ‏سخنرانی، پمفلت و بحث گروهی با محتوای ارتقای مهارت‌های ارتباطی اجرا شد. داده‌ها با استفاده از نرم افزار ‏SPSS ‎‏ نسخه ی 24 و آزمون های هم‌بستگی، تی‌زوجی، تی مستقل و انوا آنالیز شدند.

یافته‌ها: در این مطالعه 66 نفر (57 زن، 9 نفر مرد) با میانگین سنی 85/7 ±85/36 سال در گروه آزمون و 66 نفر (11 مرد و 55 زن) با میانگین سنی 3/7 ±95/36 در گروه کنترل از مراقبان سلامت شرکت کردند. قبل از آموزش، گروه مداخله و گروه کنترل از لحاظ ویژگی‌های دموگرافیک (سن، میزان تحصیلات، وضعیت تأهل، وضعیت استخدامی) و نمرات ابعاد فرسودگی شغلی مشابه بودند (5/0< P‏ ‏). ولی سه ماه بعد از مداخله، میانگین و انحراف معیار نمرات خستگی عاطفی، مسخ شخصیت، درگیری و عملکرد شخصی در گروه مداخله به‌طور معنی‌داری افزایش یافت (05/0‏P <‎‏).

نتیجه‌گیری: یافته‌های مطالعه نشان داد طراحی و اجرای برنامه‌های آموزشی به‌منظور بهبود مهارت‌های ارتباطی می‌تواند در کاهش فرسودگی شغلی در ابعاد خستگی عاطفی، مسخ شخصیت و درگیری و افزایش عملکرد شخصی و سلامت مراقبان سلامت مؤثر باشد.