دوره 5، شماره 1 - ( بهار 1398 )
جلد 5 شماره 1 صفحات 48-38 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Asadi Z, ahmadi S. Investigation of the Efficiency of Coagulation Process for Ciprofloxacin Antibiotic Removal from Aqueous Solution. J Health Res Commun 2019; 5 (1) :38-48
URL: http://jhc.mazums.ac.ir/article-1-365-fa.html
URL: http://jhc.mazums.ac.ir/article-1-365-fa.html
اسدی زهره، احمدی شهین. بررسی کارایی فرایند انعقاد شیمیایی در حذف آنتی بیوتیک سیپروفلوکساسین از محلولهای آبی. مجله تحقیقات سلامت در جامعه. 1398; 5 (1) :38-48
گروه مهندسی بهداشت محیط، دانشگاه علوم پزشکی زابل
چکیده: (3044 مشاهده)
مقدمه و هدف: آنتی‌بیوتیک‌ها گروه بزر‌‌گی از مواد دارویی هستند که در محیط پایدار می‌باشند و در صورت عدم حذف در تصفیه فاضلاب، به آب‌های پذیرنده وارد شده و باعث آلودگی محیط زیسـت می‌شوند. در این راستا، مطالعه حاضر با هدف بررسی کارایی منعقد‌کننده‌های آلوم و پلی آلومینیوم کلراید در حذف آنتیبیوتیک سیپروفلوکساسین از محلولهای آبی انجام شد.
روش کار: در این مطالعه آزمایشات به‌صورت ناپیوسته و در مقیاس آزمایشگاهی انجام شدند. ابتدا طی فرایند انعقاد در فاضلاب سنتتیک، شرایط بهینه پارامترهای pH، زمان اختلاط آرام، غلظت اولیه سیپروفلوکساسین، غلظت آلوم، غلظت پلی آلومینیوم کلراید و کدورت با استفاده از آزمون جار به‌دست آمد.
یافته‌ها: حداکثر حذف سیپروفلوکساسین برای هر دو منعقدکننده در ۶=pH، غلظت منعقدکننده ۲۰ میلی‌گرم بر لیتر و غلظت سیپروفلوکساسین ۲۵ میلی‌گرم بر لیتر مشاهده شد و برای منعقدکننده پلی آلومینیوم کلراید و آلوم به‌ترتیب معادل ۶۵ و ۶۴ درصد به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج به‌دست‌آمده می‌توان گفت که پلی آلومینیوم کلراید نسبت به آلوم کارایی بیشتری دارد؛ بنابراین، فرایند انعقاد می‌تواند به‌عنوان یک روش مؤثر برای حذف آنتی‌بیوتیک‌ها از محلولهای آبی به کار برده شود.
روش کار: در این مطالعه آزمایشات به‌صورت ناپیوسته و در مقیاس آزمایشگاهی انجام شدند. ابتدا طی فرایند انعقاد در فاضلاب سنتتیک، شرایط بهینه پارامترهای pH، زمان اختلاط آرام، غلظت اولیه سیپروفلوکساسین، غلظت آلوم، غلظت پلی آلومینیوم کلراید و کدورت با استفاده از آزمون جار به‌دست آمد.
یافته‌ها: حداکثر حذف سیپروفلوکساسین برای هر دو منعقدکننده در ۶=pH، غلظت منعقدکننده ۲۰ میلی‌گرم بر لیتر و غلظت سیپروفلوکساسین ۲۵ میلی‌گرم بر لیتر مشاهده شد و برای منعقدکننده پلی آلومینیوم کلراید و آلوم به‌ترتیب معادل ۶۵ و ۶۴ درصد به‌دست آمد.
نتیجه‌گیری: براساس نتایج به‌دست‌آمده می‌توان گفت که پلی آلومینیوم کلراید نسبت به آلوم کارایی بیشتری دارد؛ بنابراین، فرایند انعقاد می‌تواند به‌عنوان یک روش مؤثر برای حذف آنتی‌بیوتیک‌ها از محلولهای آبی به کار برده شود.
نوع مطالعه: پژوهشي-کامل |
موضوع مقاله:
بهداشت محیط زیست
ارسال پیام به نویسنده مسئول
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
