مقدمه و هدف: مدیران به دلیل ماهیت و تنوع حوزه کاری خود، مجبورند طیف گسترده ای از احساسات را به کار گیرند. این امر نشان دهنده نقش مهم کار احساسی در مدیریت است. همین امر ممکن است بر روی رضایت شغلی مدیران اثرگذار باشد. بنابراین پژوهش حاضر به بررسی ارتباط کار احساسی با رضایت شغلی در بین مدیران اجرایی و پرستاری بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می پردازد.
روش کار: این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی و به صورت پیمایشی- میدانی است که جامعه پژوهشی آن، مدیران اجرایی و پرستاری بیمارستان های آموزشی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان می باشند. 250 نفر جامعه آماری با استفاده از روش سرشماری گزینش شده اند. ابزار جمع آوری اطلاعات در این مطالعه پرسش نامه استاندارد ترجمه شده بود که روایی و پایایی (81/0=α) آن به تأیید رسیده است؛ سپس این پرسش نامه در بین جامعه پژوهش توزیع شده و داده های حاصل از آن با استفاده از آمار توصیفی و آزمون های آمار استنباطی در نرم افزار 18 SPSS تحلیل شده است.
یافته ها: میزان کار احساسی در بین مدیران اجرایی و پرستاری در سطح متوسط بوده و میزان رضایت شغلی، کنش عمقی و احساسات واقعی بیشتر از سطح متوسط می باشد؛ لیکن میزان کنش سطحی کمتر از سطح متوسط بوده است. همچنین بین کار احساسی بر حسب بعد احساسات واقعی و رضایت شغلی، ارتباط معنی دار و مستقیمی وجود دارد (05/0>p ). اما بین دیگر ابعاد کار احساسی همچون کنش سطحی و کنش عمقی و رضایت شغلی ارتباط معنی داری مشاهده نشده است.
نتیجه گیری: هر چه کار احساسی مدیران به احساسات واقعی شان نزدیک تر و کنش عمقی در آنها بیشتر باشد، رضایت شغلی بیشتری خواهند داشت.