مقدمه و هدف: مشارکت بیماران در پرداخت مستقیم بخشی از هزینه های خدمات سلامت در بیشتر کشورها متداول می باشد. طبق دستورالعمل اجرای برنامه پزشک خانواده شهری در ایران (نسخه 02 )، کلیه خدمات باید به شکل رایگان ارائه گردد. در این راستا، مطالعه حاضر به منظور شناخت دیدگاه مدیران و مجریان استان های فارس و مازندران در ارتباط با رایگان ماندن ارائه خدمات انجام شد. روش کار: مطالعه مقطعی حاضر در زمستان سال 1395 انجام شد. جامعه آماری پژوهش را مدیران و کارشناسان پایش گر برنامه پزشک خانواده شهری و همچنین نمایندگان پزشکان خانواده تشکیل دادند که به صورت سرشماری انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه محقق ساخته ای حاوی دو بخش و 20 سؤال بود که روایی آن به شکل صوری و پایایی آن با استفاده از آزمون کرونباخ معادل 87 درصد تأیید شد. برای جمع آوری داده ها، 29 پانل خبرگان در شهرستانهای دو استان برگزار گردید. در ادامه، داده های جمع آوری شده در نرم افزار SPSS 23 در سطح معناداری (05 / α<0) تحلیل شدند. یافته ها: از 635 فرد مورد بررسی، 49 نفر ( 7/ 7 درصد) موافق بودند که تمامی خدمات پزشک خانواده و مراقب سلامت باید رایگان باشد. میزان موافقت افراد با رایگان بودن خدمات برای مراقبت بیماری های مزمن 63/7 درصد، ویزیت پایه و معاینات دور های 1/ 48 درصد، انجام تزریقات 4/ 40 درصد، سرم درمانی 8/ 36 درصد، پانسمان 2/ 35 درصد، ویزیت درمانی 8/ 22 درصد، داروهای نسخه شده توسط پزشک خانواده 22/6 درصد، خدمات آزمایشگاهی 3/ 17 درصد و خدمات رادیولوژی و سونوگرافی 7/ 15 درصد بود.نتیجه گیری: نتایج نشان دادند که بیشتر افراد، مخالف رایگان بودن تمامی خدمات پزشک خانواده شهری بودند؛ از این رو پیشنهاد می گردد در مورد برقراری فرانشیز برای برخی از خدمات بازنگری گردد.